[M] Przez szybę -

Autor: Satanachia
Beta: Lobogirl Dostosowałam się. No.. prawie.., później zerknęła jeszcze Fantasmagoria.
Winni wena: Fantasmagoria., Aventia, Filip..!

Co złego to nie ja.
S.

Przez szybę

— Może on niema tego, co jest odpowiedzialne za płacz? — zasugerowała Helga.
— Uczuć? — zadrwił Gryffindor.

Salazar skrzywił się lekko na wspomnienie rozmowy, którą Godryk i Helga odbyli tuż po pogrzebie jego żony.

Jak mogli sądzić, że nie mam uczuć?!, zastanawiał się nerwowo Slytherin. Przecież... Przecież cierpiał, jak każdy.

Jego wzrok ponownie skupił się na wciąż nie zapisanym pergaminie. Zamoczył stalówkę niewielkiego pióra w atramencie i zamarł, pióro zawisło nad kartką. Zasępił się na chwilę. Wrócił myślami do dzisiejszego ranka, kiedy Gryffindor poinformował go o swym przyłączeniu się do kontrataku na Voldemorta. Słowa, które wtedy padały wryły mu się głęboko w pamięć. A przecież on chciał tylko ich chronić...

Zawsze sądził, że zginie pierwszy, że Godryk..… że Godryk nie będzie, aż takim głupcem, który jest w stanie wplątać się w wyimaginowaną wojnę.
Potrząsnął głową, odganiając od siebie wszystkie myśli. Po ostrożnym wykaligrafowaniu na górze pergaminu tytułu: "Do Trupa", pozwolił swym uczuciom przekształcać się w słowa.

Leżysz zabity i jam też zabity,
Ty - strzałą śmierci, ja - strzałą miłości,
Ty krwie, ja w sobie nie mam rumianości,
Ty jawne świece, ja mam płomień skryty.

Tyś na twarzy suknem żałobnym skryty,
Jam zawarł zmysły w okropnej ciemności,
Ty masz związane ręce, ja wolności,
Zbywszyawyr mam rozum łańcuchem powity.

Ty jednak milczysz, a mój język kwili,
Ty nic nie czujesz, ja cierpię ból srodze,
Tyś jak lód, a jam w piekielnej śreżodze.

Ty się rozsypujesz prochem w małej chwili,
Ja się nie mogę, stawszy się żywiołem;
Wiecznym mych ogniów, rozsypać popiołem.

Odłożył pióro na stolik i - z uczuciem dziwnego wypalenia - wsunął pergamin do koperty. Zalakował ją i odłożył na kraniec masywnego stołu przy którym pisał, aby nie musieć na nią spoglądać.
Tylko lekkie drganie policzków zdradzało zdenerwowanie, zmieszane z oczekiwaniem.

To dzisiaj — pomyślał. — To stanie się dzisiaj...

Kilka minut po północy, ostatnia nić łącząca go z całym czarodziejskim światem, która należała (ku jego rozpaczy) do Godryka Gryffindora, pękła gwałtownie, pozostawiając po sobie jedynie dziwną pustkę.

Gdyby ktoś przechodzący właśnie obok zapuszczonego domu na obrzeżach Londynu zajrzał do jego wnętrza, dostrzegłby skurczonego przez lata i smutek mężczyznę zasiadającego nieruchomo niczym posąg za wielkim, dębowym stołem. Gdyby był dosyć spostrzegawczy, zauważyłby również mokre ślady na jego zasuszonych policzkach, które udowadniały, iż nie jest on rzeźbą o skamieniałym sercu, lecz człowiekiem. Zrozpaczonym człowiekiem, z którego szpony samotności i bólu wycisnęły ostatnie łzy.

Taaak!!! Wreszcie się wzięłam, żeby skomentować *Fan należą się oklaski i owacje na stojąco xD*!
Co do tekstu - nie jest zły, ja go rozumiem chyba więcej niż dziewczyny, ale to chyba wina naszej rozmowy w pociągu, bo wiem dlaczego występuje tutaj Voldemort. Dla informacji ogółu, Satan wykorzystała to, że o Salazarze od momentu odejścia z Hogwartu nic nie wiadomo, tak samo jak nieznane są groby innych Założycieli i chodzi tu o przypuszczenie, że oni tak naprawdę nigdy nie umarli. Niemniej jednak mój kochany umesiu, powinnaś to w przedsłowie powiedzieć, albo jakoś wyraźnie to zaznaczyć w tekście, gdyż nie wszystkie umysły działają jak nasze xD (a raczej bardzo mało umysłów tak działa Laughing

)
Hmm... Sama idea Salazara piszącego taki wiersz . . . cóż, kiedy mi mówiłaś o tym sonecie Morsztyna - którego to autora naprawdę lubię swoją drogą - myślałam, że będzie on użyty odwrotnie: Godric o Salu. Ale nie szkodzi, ładnie to przedstawiłaś, choć sama idea takiego Slytherina nie pokrywa się z moją, tak jestem tolerancyjna i jestem ją w stanie znieść z czystym sumieniem ^^ Bardzo podobała mi się sama końcówka, ostatni akapit. Ma swój urok i to jest chyba najlepszy fragment z całej mini-miniaturki.
Parę błędów jest, ale nie będę się teściowej narażać poprzez ich wypisywanie xD"
Sprzeciwiam się jednemu! W moim drabbulku to nie była żona tylko matka, mówiłam Ci to >.< Jak zwykle mnie nie słuchasz -.-
Hm. Moim zdaniem jest to jednak trochę za krótkie i wybacz, ale jak na zapowiedź tak wielu uczuć i emocji (na jakie wskazuje wiersz oraz zdanie o uczuciach i cierpieniu, jak każdy inny) jest ich tutaj bardzo ubogo. Tak, jakby to było streszczenie jakiegoś ficka, a w całości zachował się tylko wiersz. Dla mnie to jest zbyt zwięzłe i lakoniczne. Być może chciałaś zachować Salazara, który jest powściągliwy w emocjach, ale mimo wszystko gdzieś tam stwierdza, że jednak nie jest i wgl tak jakby to wszystko było sprzeczne ze sobą. Tematyka zahacza mi o angst, a on z kolei sugeruje (przynajmniej mnie), że wywoła jakieś silne uczucia, iż wczuję się w postać lub jego sytuację... tutaj mi się to nie udało, przykro mi kochanie. Gdybyś zagłębiła się w ten tekst bardziej, to kto wie, może byłoby lepiej...
Na koniec mojego chaotycznego komentarza powiem tyle, że nie zniechęcaj się i pisz dalej, bo obie wiemy, że potencjał i talent masz, tylko Ci się nie chce Smile

Twoja żona pierworodna,

† Trumianny † Strasznik †
~.Grabasz Fantasmagoria.~